Gündoğunca uyuyup, gün batarken uyanmalı depresyonumun ortasında bulduğum biricik dizim The 100. Dizinin başrolünü asla sevemeden izledim bütün diziyi. Clarke’cım hayatımda gördüğüm en itici karakterlerden biri ama yine de Bellamy’le çok yakıştırdım hep. Dizi de nasip olmadı da karakterleri canlandıran oyuncular evlendiler Magazini geçersek, başrollerden ziyade yan roller harika karakterlerdi. Lexa benim favori karakterim çok kısa yer aldı ama efsane karakterdi. Savaş makyajıyla kendisine ben bile aşık oluyorum hahah. Hatta köpeğimin adını Lexa koymuştum ama tam bir geri zekalıydı canım köpeğim hiç mi adı verilene çekmez bir hayvan. Bana küsünce şarj aletimi yedi, yetmedi gözlüğümü yedi, o da yetmedi orta sehpamı yedi. Aç mı bıraktın köpeği demeyin. Kendisi bir canavar olsa da ben bebek gibi baktım. Çişe çıkarırken bile üşütüyor diye giydirip de çıkarıyordum. Neyse, bir de Octavia son sezonlarda birazcık zıvanadan çıksa da çok sağlam bir karakterdi. Bir de, bir de Murpy var hamam böceği, karaktersizliğin kitabını yazdı kendisi ama çok seviyorum onu da.
Ne anlattım be, dizinin konusundan başka her şeyden bahsettim. Konuya gelirsek; klasik kıyamet sonrası, asla soyumuz tükenmiyor içgüdümüz bu neylersiniz. Nükleer bombalardan ötürü dünyadaki radyasyon seviyesi yaşanamaz boyuta geliyor. Bu senaryoya hazırlık için uzaya bir istasyon yapılmış. Oksijen, yiyecek gibi temel ihtiyaç sıkıntısından ötürü, her türlü problemde insanları uzak boşluğuna atmak süratiyle idam ediyorlar. Ama 18 yaşından küçükleri çocuk bunlar günahtır diye büyütüp idam ediyorlar. Neyse 100 yıl sonra idam bekleyen 100 genci nasılsa burada kalsalar da boşluğa atacağız bari kobay olarak dünyaya gönderelim bir bakalım, yaşarlarsa biz de gideriz diye gönderiyorlar dünyaya. Öyle can alıcı bir replik falan gelmiyor aklıma ama izlenir bir dizi son sezonları hikaye tamamlansın diye izledim fakat ilk 4 sezon baya iyiydi.
